فهم‌های عامیانه و نادرست از باورهای دینی، مانند برداشت نادرست از زهد، توکل و تدبیر الهی، نگرش منفی و غلطی را درباره ثروت و پول در جامعه دینی ایجاد می‌کنند. یکی از دلایل برخی رفتارهای اجتماعی در جامعه ایران، مثل تنبلی، بی‌حرکتی، توقع نابجا از خدا و اهل بیت و... برآمده از رسوخ تلقی‌های نادرست درباره مفاهیم ناب دینی مذکور است. در آیات و احادیث اسلامی ویژگی‌هایی برای ثروت و پول بیان شده است: «مال خبر است»، «ثروت وسیله‌ی امداد مؤمنان است، مال رحمت خداست»، «با ثروت می‌توان در راه خدا جهاد کرد»، «خداوند بهشت را به ازای خرید مال، به بنده می‌دهد»، «ثروت رزق راه خدا جهاد کرده، «خداوند بهشت را به ازای خرید مال، به بنده می‌دهد»، «ثروت رزق خداست»، «ثروت فضل الهی است»، «حب جمع مال از امور حلال برای اهداف درست مطلوب است»، «ثروت برکت می‌آورد، مال یاور تقواست»، «ثروت نعمت الهی محسوب می‌شود» و... آیا با این اوصاف می‌توان در ارزشمند بودن پول و ثروت و مال شک کرد؟

به یک مثال توجه کنیم: اگر همسایه‌مان قصد سفر داشت و از ما خواست تا از منزل و فرزندش نگهداری کنیم، ما طبق برنامه به غذا و بهداشت کودکش رسیدگی می‌کنیم، گل‌ها را آب می‌دهیم، از بسته بودن درهای منزل اطمینان حاصل می‌کنیم، از امکانات داخل منزل به حد ضرورت بهره می‌بریم، و از وسایل منزل فقط با رضایت صاحب خانه استفاده می‌کنیم. در یک کلام، خانه و فرزند را همان گونه که تحویل گرفته‌ایم، به صاحبش برمی‌گردانیم.