در این داستان، فرشتگان سراغ خدا را گرفتند و هر بار که خدا را می‌پرسیدند، او می‌گفت: "می آید. من تنها گوشی هستم که غصه‌هایش را می‌شنود و یگانه موجودی ام که دردهایش را در خود نگه می‌دارد." سرانجام گنجشک روی شاخه‌ای از درخت دنیا نشست و خدا از آن بپرسید که چه بود؟ گنجشک پاسخ داد: "لانه کوچکی داشتم که آرامگاه خستگی‌هایم بود و سرپناه بی‌کسی ام. تو همان را از من گرفتی و این طوفان بی‌موقع چه بود؟" خدا گفت: "ماری در راه لانه‌ات بود. خواب بودی باد را گفتم تا لانه‌ات را واژگون کند. آنگاه تو از کمین مار پرگشودی." سپس خدا افزود: "چه بسیار بلاها که به واسطه محبتم از تو دور کردم و تو ندانسته به دشمنی ام برخاستی!" این سخنان باعث شد که گنجشک بگریزد و اشک در دیدگانش جمع شود، اما هنگامی که خدا گفت "چه بسیار بلاها که به واسطه محبتم از تو دور کردم و تو ندانسته به دشمنی ام برخاستی!"، گنجشک از ناگاه اشک‌هایش ریخت و ملکوت خدا را پر کرد.

در این داستان، به اقتضای سرشت و طبیعت هر انسانی، منابعی برای ادراک حقایق جهان هستی وجود دارد. دو نمونه از این منابع عبارتند از "ذهن" و "قلب". پس از این، دو سؤال مطرح می‌شود: (۱) تصویر ذهنی ما از خداوند چیست؟ (۲) فهم درونی و قلبی ما از خداوند چیست؟ برای شناخت بهتر این تفاوت، مثالی آورده می‌شود: یک فردی که عشق را تجربه کرده است، تعریف خود از عشق را بر اساس تجربه شخصی و احساسات خود ارائه می‌دهد.