رویکرد رفتاری به تغییر درمانی، ریشه در مفاهیم نظریه یادگیری دارد ، مفاهیمی که در اصل در آزمایشگاه های روان شناسی آزمایشی صورت بندی شده اند. اصطلاحهای تغییر رفتار، رفتار درمانی، و درمان شناختی-رفتاری به مداخله هایی اشاره دارند که درمانگران دارای گرایش رفتاری به کار می برند. اگرچه این اصطلاح ها اغلب به طور مترادف به کار می روند تغییر رفتار به روش های کنشگر اشاره دارد، در صورتی که رفتار درمانی معمولاً با روش های شرطی سازی کلاسیک ارتباط دارد. سراسر قلمرو رفتار درمانی نمایانگر طیف وسیعی از فنونی است که بر مبنای نظریه یادگیری استوار هستند. بخش زیادی از واژگان فنی و مفاهیم بنیادی که رفتار درمانگران در اجرای مداخلات به کار می برند از اصول یادگیری به عاریت گرفته شده است. اصولی که روان شناسان نخستین بار در جریان پژوهش با حیوانات و انسان ها در موقعیت های آزمایشی کاملاً کنترل شده به اثبات رسانده اند. در واقع روش شناسی و شیوه های رفتار درمانی پیش از آنکه به طور گسترده در مورد مشکلات بالینی (مرضی) به کار گرفته شوند به طور کامل شناخته شده بودند.

دیدگاه رفتاری درباره رفتار انسان بر این فرض استوار است که اکثر رفتارها، نابهنجار یا نامطلوب و بهنجار یا مطلوب حاصل یادگیری هستند. اثرات و عوامل محیطی که نحوه واکنش مردم در برابر رفتارهایمان را در بر می گیرند عامل سبب شناختی اصلی در اکثر اختلال های روانی به حساب می آیند. رفتار درمانگر با اتکاء کامل به رویکرد علمی در حل مسأله برای ایجاد مداخله های درمانی از یک رویکرد نظام مند، عینی و مبتنی بر داده ها بهره می گیرد. درمان رفتاری با به کارگیری اصول یادگیری برای کمک به مراجع جهت حذف رفتارهای غیر انطباقی یا یادگیری روش های انطباقی تر عملکرد سر و کار دارد.

جان واتسون مشهور به آلبرت کوچولو پدر رفتارگرایی تلقی می شود. آلبرت در کودکی ترس نداشت. پاسخ های هیجانی انسان را می توان در قالب یک الگوی یادگیری به وجود آورد. این واقعه برخلاف نظرات روان کاوی مسلط آن زمان بود که توجه خود را بر سائق های درون روانی و ناهشیار متمرکز می ساختند سائق هایی که گفته می شد بخش عمده هیجان های مهم انسان را تبیین می کنند. جونز از طریق مواجهه تدریجی کودک با خرگوش و تداعی این مواجهه با غذا برای کودک توانست پاسخ درس را تا جایی حذف کند که کودک در پایان آزمایش توانست خرگوش را نوازش کند. این مورد از نخستین کاربردهای اصول یادگیری در زمینه یک مشکل بالینی، و پیشگام حساسیت زدایی منظم و سایر روش های کاهنده ترس و اضطراب تلقی می گردد.

در دهه 50 سه اثر مهم انتشار یافت که اساسا مبنای نظری اکثر فنون رفتاردرمانی و تغییر رفتار را فراهم ساختند. در 1950 دالارد و میلر شخصیت و روان درمانی را منتشر کردند. که می خواستند نظریه روان کاوی و یادگیری را با هم تلفیق کنند. بنابراین نظریه و مفاهیم روان کاوی را در قالب اصطلاح های محرک/پاسخ نظریه یادگیری دوباره صورت بندی کرده و آن ها را به این زبان برگرداندند. در این شرایط یک دیدگاه رفتاری بدیل برای تفسیر شخصیت و فرایند روان درمانی پیشنهاد نمود.