اشاره به سرآغاز یک فعالیت علمی هیچ وقت کار ساده یا کاملا دقیقی نبوده است. با وجود این، اکثر صاحبنظران به دهه بعد از جنگ جهانی دوم انگشت می گذارند، یعنی، همان زمانی که پژوهشگران، و پس دست اندرکاران عملی، به نقش خانواده در ایجاد تداوم اختلال روانی در یک یا چند عضو خانواده توجه نمودند. وحدت مجدد خانواده ها در دوره پس از جنگ، مشکلاتی (اجتماعی، بین فردی، فرهنگی، موقعیتی) را خلق کرد و جامعه برای یافتن راه حل به متخصصان بهداشت روانی روی آوردند. اینک، از متخصصانی که در حوزه ی کار با افراد آشنایی داشتند، انتظار می رفت تا با خیل مشکلات درون خانواده دست و پنجه نرم کنند. اعضای خانواده از فشارهای روانی ناشی از تأخیر در امر ازدواج با او شتابزده دوران جنگ در عذاب بودند؛ افزایش تولد فرزندان نیز فشارهای خاص خود را داشت.دگرگون شدن اخلاق جنسی و افزایش پذیرش و مقبولیت طلاق نیز ازادیها - و تعارضهای - جدیدی را پیش افراد قرار می داد. مواجهه با مشاغل نو، فرصتهای آموزشی تازه، و خانه های رهنی جدید به معنای تنشهای نو در خانواده بود. مضاف بر تمامی اینها، خانواده به عصر انرژی هسته ای وارد شده بود: بمب اتمی شالوده امنیت آنها را به مخاطره افکنده بود.